♥.:.@سفارشي@.:.♥

معرفی وبلاگ

سفارشی دوستت دارم دوست عزیزم.♥.:.@سفارشی@.:.♥ اینجا همه چی درهمه. بیا تو عشق و حال کن. نظرت یادت نره ها♥.:.@سفارشی@.:.♥ -----------♥.:.@سفارشی@.:.♥---------♥.:.@سفارشی@.:.♥----------

دسته

عاشقانه (6)

خبر های جور با جور (2)

لینک دوستان

آرشیو

آمار وبلاگ

تعداد بازدید : 77591

تعداد نوشته ها : 53

تعداد نظرات : 1

Rss

طراح قالب

موسسه تبیان

شهادت ، هنر مردان خداست

یک روز قرار بود تعدادى از نیروهاى لشگر امام حسین (ع) با قایق به آن سوى اروند بروند. حاج حسین به قصد بازدید از وضع نیروهاى آن سوى آب، تنهایى و به طور ناشناس در میان یکى از قایق ها نشست و منتظر دیگران بود. چند نفر بسیجى جوان که او را نمى شناختند سوار شده، به او گفتند: «برادر خدا خیرت بدهد ممکن است خواهش کنیم ما را زودتر به آن طرف آب برسانى که خیلى کار داریم. » حاج حسین بدون این که چیزى بگوید پشت سکان نشست، موتور را حرکت داد. کمى جلوتر بدون این که صورتش را برگرداند سر صحبت را باز کرد و گفت: «الان که من و شما توى این قایق نشسته ایم و عرق مى ریزیم، فکر نمى کنید فرمانده لشگر کجاست و چه کار مى کند » با آنکه جوابى نشنید، ادامه داد: «من مطمئنم او با یک زیرپوش، راحت داخل دفترش جلوى کولر نشسته و مشغول نوشیدن یک نوشابه تگرى است! فکر مى کنید غیر از این است » قیافه بسیجى بغل دستى او تغییر کرد و با نگاه اعتراض آمیزى گفت: «اخوى حرف خودت را بزن». حاج حسین به این زودى ها حاضر به عقب نشینى نبود و ادامه داد. بسیجى هم حرفش را تکرار کرد تا این که عصبانى شد و گفت: «اخوى به تو گفتم که حرف خودت را بزن، حواست جمع باشه که بیش از این پشت سر فرمانده لشگر ما صحبت نکنى اگر یک کلمه دیگر غیبت کنى، دست و پایت را مى گیرم و از همین جا وسط آب پرتت مى کنم. » و حاج حسین چیزى نگفت. او مى خواست در میان بسیجى ها باشد و از درد دلشان با خبر شود و اینچنین خود را به دست قضاوت سپرد. او علاوه بر داشتن تدبیر نظامى، شجاعت کم نظیرى داشت. با همه مشکلات و سختى ها، در طول سالیان جنگ و جهاد از خود ضعفى نشان نداد. قاطعیت و صلابتش براى همه فرماندهان گردان ها و محورها، نمونه بود و از ابهت فرماندهى خاصى برخوردار بود. حساسیت فوق العاده اى نسبت به مصرف بیت المال داشت، همیشه نیرو ها را به پرهیز از اسراف سفارش مى کرد و مى گفت: وسایل و امکاناتى را که مردم مستضعف دراین دوران سخت زندگى جنگى تهیه مى کنند و به جبهه مى فرستند بیهوده هدر ندهید، به آنچه مى گفت عامل بود، به همین جهت گفتارش به دل مى نشست. حاج حسین معتقد به نظم و ترتیب در امور و رعایت انضباط نظامى بود و از اهتمام به آموزش نظامى برادران و تربیت کادرهاى کارآمد غافل نبود. نیمه هاى شب اغلب از آسایشگاه ها و محل هاى استقرار نیروى لشکر سرکشى نموده و حتى نحوه خوابیدن آنها را کنترل مى کرد. گاه، اگر پتوى کسى کنار رفته بود با آرامش تمام آن را بر روى او مى کشید. او به وضع تدارکات رزمندگان به صورت جدى رسیدگى مى کرد. بنیانگذارى لشگر امام حسین (ع) با شروع جنگ تحمیلى به تقاضاى خودش راهى خطه جنوب شد و در نخستین خط دفاعى مقابل عراقى ها در منطقه دارخوین مدت ۹ ماه، با تجهیزات جنگى و امکانات تدارکاتى بسیار کم استقامت کرد و دلاورانى قدرتمند تربیت نمود. در سال ۱۳۶۰ پس از آزادسازى بستان تیپ امام حسین (ع) را رسمیت داد که بعد ها با درخشش او و نیروهایش در رشادت ها و جانفشانى ها، به لشگر امام حسین (ع) ارتقا یافت. حسین شخصاً به شناسایى مى رفت و تدبیر فرماندهى اش مبنى بر اصل غافلگیرى و محاصره بود حتى در عملیات والفجر ۳ و ۴ خود او شب تا صبح در عملیات خاکریزش شرکت داشت و در تمامى عملیات ها پیشقدم بود. از سال ۱۳۵۸ تا لحظه آخر حضورش در صحنه مبارزه تنها ایام مرخصى کاملش هنگام زیارت خانه خدا بود. (شهریور ماه سال ۱۳۶۵) در سایر موارد هر سال یکبار به مرخصى مى آمد و پس از دیدار با خانواده شهدا و معلولین، با یاران باوفایش در گلستان شهدا به خلوت مى نشست و در اسرع وقت به جبهه باز مى گشت. در طول مدت حضورش در جبهه ۳۰ ترکش میهمان پیکر او شد و در عملیات خیبر دست راستش را به خدا هدیه کرد. اما او با آنکه یک دست نداشت براى تأمین و تدارکات رزمندگان در خط مقدم تلاش فراوان مى نمود. به لقاء الله پیوست حسین دو روز قبل از شهادتش گفت: «خودم را براى شهید شدن کاملاً آماده کرده ام. » در عملیات کربلاى ۵ وقتى متوجه شد ماشین غذاى رزمندگان خط مقدم در بین راه مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفته است به شدت ناراحت شد و با بیسیم از مسئولین تدارکات خواست تا هر چه زودتر، ماشین دیگرى بفرستند و نتیجه را به او اطلاع دهند. پس از گذشت چند ساعتى ماشین جلوى سنگر ایستاد و حاج حسین در حالى که دشمن، منطقه را گلوله باران مى کرد براى بررسى وضعیت ماشین از سنگر خارج شد. یکى از تخریبچى ها در حال مصاحفه با او مى خواست پیشانى اش را ببوسد که ناگهان قامت چون سرو حسین بر زمین افتاد. اصلاً باورم نمى شد حتى متوجه خمپاره اى که آنجا در کنارمان به زمین خورد، نشدم. بلافاصله سر را بلند کردم. ترکشهاى مؤثر و درشتى به سر و گردن او اصابت کرده بود. هشتم اسفند سال ۱۳۶۵ بود و حاج حسین از زمین به سوى آسمان پرکشید و پیشانى او جایگاه بوسه عرشیان گشت. سهیلا طائى روزنامه ایران